Duurzaam communiceren over duurzaamheid

Er is een grote groep mensen die helemaal niks met duurzaamheid heeft. En bij het begrip circulariteit trekt menigeen de wenkbrauwen op. Best jammer. Om een deel daarvan uit te lichten: al vaker hoorde ik dat veel studenten van mening zijn dat het accent in het onderwijs te veel op duurzaamheid ligt. Een Windesheim-student vertelt erover in dit artikel.

Het roept bij mij -nieuwsgierig als ik ben- meteen allemaal vragen op. Klopt het dat veel studenten de hakken in het zand zetten? En zo ja, waarom? Zijn de termen duurzaamheid en circulariteit te vage containerbegrippen? Heerst er een verkeerd beeld? Willen ze er echt niets mee te maken hebben? Of gaat het niet om de inhoud, maar om de manier waarop die wordt toegediend? ‘Moeten’ is tenslotte meteen al negentig procent minder motiverend dan ‘kunnen’ of ‘mogen’.  Denken ze liever zelf mee over hoe en wat ze leren? Zijn er andere redenen? Zou het niet interessant zijn om dat eens uit te zoeken? Ook hoe het anders zou kunnen?

Wederkerigheid, transparantie, voorbeeldcommunicatie: het zijn kernbegrippen in mijn visie op Circulaire Communicatie. Het gesprek aangaan, meningen peilen, discussiëren, debatteren, vertellen wat je bezighoudt en vooral geen belerend vingertje… Dan krijg je vast interessante dingen te horen. Je zou bij de opleiding Communicatie kunnen beginnen. Die studenten (en alle andere geïnteresseerden) kunnen de bevindingen makkelijk meenemen en verder brengen, ofwel circulair communiceren.

Trouwens. Is het sowieso niet een goed idee om het gesprek over duurzaamheid gewoon wat duurzamer te voeren? Minder zenden, meer vragen. Minder preken, meer praten. Echte duurzaamheid begint eerder bij de koffieautomaat dan bij een beleidsplan, toch? Als iemand oprecht vraagt: ‘Wat vind jij zelf er eigenlijk van?’